La heterogeneidad de los enunciados expositivos en "Loores de Nuestra Señora" de Gonzalo De Berceo

Resumo

Loores de Nuestra Señora de Gonzalo de Berceo foi caracterizado normalmente pola crítica literaria como unha mestura de elementos textuais cunha cohesión temática débil. O presente traballo ten como obxecto
examinar certos segmentos expositivos que se atopan dentro da secuencia narrativa (incrustada en segundo nivel respecto da pregaria macrotextual de encomio e petición) co fin de delimitar a súa funcionalidade, tanto con respecto ao núcleo narrativo —do cal dependen inmediatamente— como tamén ao macrotexto. Tales segmentos son: o carácter sacro do día domingo (estrofas 104-106), o rol da muller na Igrexa (109-111), a contemplación apoloxética do fin dos inimigos de Cristo (119-123), o símbolo septenario (142-151) e a explicación do tetramorfos e rol dos evanxelistas (162-169). A hipótese basal radica en que tales segmentos expositivos non son heteroxéneos nin inconexos, senón que cumpren unha función específica que non implica unha intencionalidade primariamente didáctica-catequística, senón máis ben un realce retórico da perfección da historia da salvación, por tanto, articúlanse como énfase da finalidade lautréutica.